Polski teatr narodowy
Spotkanie z Dorotą Sajewską

Naród i władza. Mechanizmy eliminacji „zaangażowania w polskość” we współczesnym teatrze. A gdyby tak pomyśleć, że konflikt między lewicowo zorientowanym teatrem a teatrem broniącym wartości chrześcijańskich i narodowych, nie istnieje? Że spór o teatr, jaki toczy się – zawsze w sposób pośredni – między „Krytyką Polityczną” a „Naszym Dziennikiem” to w gruncie rzeczy ostatnia ideologiczna nisza, w jakiej dochodzi w ogóle do głosu koncepcja teatru narodowego – a zatem teatru żywo zainteresowanego nie tyle artystycznym wyrazem, ile polityczną wizją polskiej rzeczywistości i tożsamości?

Pozwólmy sobie na taką fantazję. Być może wówczas okaże się, że cały ten medialnie ostro zarysowany konflikt skrywa inny, dużo poważniejszy problem – cynizm władzy, konsekwentnie marginalizującej polityczne zaangażowanie społeczeństwa, oferując jego obywatelom erzac w postaci przyjemnego Teatru Narodowego. Spróbujmy więc wejść w obszar teatru narodowego, ale tego silnie zideologizowanego, gdzie – jak pisze bogini teatralnej prawicy, Temida Stankiewicz-Podhorecka – „są jeszcze twórcy, artyści, którzy ofiarnie w tych katakumbach, z dala od blasku fleszy, nagród i odznaczeń zechcą taki teatr realizować”.