Miasta płaskiego świata. Nowe modele produkcji wiedzy o mieście
WARSZAWA W BUDOWIE 2

Pinky Show (2005) jest pierwszym projektem edukacyjnym lo-tech, w którym koty prezentują idee i informacje do tej pory ignorowane, mylnie reprezentowane bądź wykluczone z mainstreamu. Autorzy prezentują je w sposób przystępny i nieformalny na stronie www.pinkyshow.org

A. 8 października (piątek), godz. 19.00

Pierwsza część sesji dotyczyć będzie alternatywnego modelu edukacji. Wolny Uniwersytet Warszawy oraz kolektyw Radical Education poprzez umożliwienie wzajemnego kontaktu ruchom społecznym i instytucjom sztuki, zaś Pinky Show - za pomocą technologii i Internetu, wskazują, jak alternatywne narzędzia mogą wpłynąć na społeczne i polityczne zmiany. Celem jest dotarcie do różnych grup odbiorców i otwarcie ich na nowy, nieszablonowy sposób działania i produkcji wiedzy oraz stworzenie dla nich nowych przestrzeni w organizacji. Wiąże się to ze zmianą sposobu myślenia i politycznego działania, połączeniem przestrzeni instytucji, kolektywów oraz pojedynczych osób i zapewnieniem odpowiednie miejsca przestrzeni publicznych zorganizowanych przez sieci społeczne w dyskusjach dotyczących przestrzeni miejskich.

wykład I: Radical Education reprezentowane przez Bojanę Piškur (kuratorka Moderna Galerija, Lublana, Słowenia)
Czy jest możliwe opanowanie dychotomii pomiędzy instytucjami a ruchami społecznymi? W jaki sposób powinna się rozwijać idea 'uczenia się od' instytucji, przekazywania wiedzy ruchom społecznym, tworzenia nowych, konceptualnych i służących ekspresji narzędzi? Bojana Piškur spróbuje odpowiedzieć na powyższe pytania, posługując się jako przykładem doświadczeniami kolektywu Radical Education.

Bojana Piškur jest kuratorką galerii Moderna w Ljublianie. W swoich badaniach zajmuje się przede wszystkim sztuką eksperymentalną (konteksty, koncepcje, formy i relacje) w szerszej perspektywie społecznej. Jest członkinią kolektywu Radical Education.

wykład II: Wolny Uniwersytet Warszawy reprezentowany przez Janka Sowę (socjolog, eseista, Kraków)
W 2003 roku Laurie Anderson została pierwszą – i jak na razie jedyną – artystką-rezydentką w NASA. Podsumowała to doświadczenie, stwierdzając, że artyści i naukowcy mają ze sobą coś wspólnego: jedni i drudzy czegoś szukają, chociaż sami nie do końca wiedzą, co to jest ani jak to znaleźć. Analogie między polem sztuki a polem wiedzy – przynajmniej jeśli chodzi o dyscypliny humanistyczne i społeczne – można pociągnąć nieco dalej. Pomimo pewnych rozbieżności, dotyczą one samego sposobu instytucjonalizacji obu dziedzin. Z jednej strony artyści, kuratorzy, galerie (prywatne i publiczne), szkoły artystyczne, wystawy, rezydencje, katalogi, prasa artystyczna oraz obieg pozainstytucjonalny; z drugiej – teoretycy i badacze, instytucje naukowo-dydaktyczne (prywatne i publiczne), konferencje, gościnne wykłady, książki, czasopisma naukowe oraz... obieg pozainstytucjonalny. Tak jak artyści mają swój znienawidzony white cube, z którego usiłują wyrwać sie na różne sposoby - chociaż bez niego trudno wyobrazić sobie funkcjonowanie sztuki w jej obecnej postaci - tak też teoretycy mają równie znienawidzony i równie przydatny uniwersytet: http://www.wuw2009.pl/.

Jan Sowa (ur. 1976) - studiował filologię polską, psychologię i filozofię na Uniwersytecie Jagiellońskim i Uniwersytecie Paris VIII w Saint-Denis. Doktor socjologii. Pracował m.in. jako kurator w galerii Bunkier Sztuki i dziennikarz w Polskim Radiu. Obecnie zatrudniony w Katedrze Kultury Współczesnej UJ. Współzałożyciel Fundacji Korporacja Ha!art i Spółdzielni Goldex Poldex.

wykład III: The Pinky Show - reprezentowane przez HR03 (aktywista, jeden z założycieli internetowej telewizji The Pinky Show, Manoa Valley, Hawaje) i Nancy Fan
W swojej pierwszej warszawskiej prezentacji Pinky Show przedstawi własne działania edukacyjne, kładąc szczególny nacisk na design. Pozwoli to odnieść się w szczególny sposób do społecznego i publicznego krytycznego wglądu i pedagogiki, pokaże, jak długo terminowe edukacyjno-medialne projekty oddziałują na społeczne i polityczne zmiany.

wykład II: Aleksandra Wasilkowska (architektka, Warszawa)

Warszawa coraz świadomiej zarządza swoim miejskim potencjałem. Uwaga koncentruje się nie tylko na przestrzeni zbiorowej reprezentacji i symboliki jak pałace i stadiony, ale także spontanicznej cielesności w przestrzeni publicznej oraz budowaniu społecznego kapitału. Warszawa jako struktura emergentna to próba analizy obecnie wykorzystywanych mechanizmów partycypacyjnych i polityki modernizacji w Warszawie. W jaki sposób mysleć o przyszłości przestrzeni publicznej i partycypacji w kontekście nieprzewidywalnych Niezwykle Rzadkich Zdarzeń. Aleksandra Wasilkowska przedstawi wybrane aspekty miasta jako systemu złożonego oraz sieciowe strategie rozwoju urbanistycznego min Em_Wwa projekt wirtualnej platformy partycypacyjnej, której prototyp przygotowała w ramach ubiegłorocznego projektu Ekspektatywa Fundacji Bęc Zmiana.

Aleksandra Wasilkowska działa pomiędzy sztuka, architekturą i urbanistyką. Interdyscyplinarny charakter jej projektów ma swoje źródła w socjologii, naukach o złożoności i psychologii społecznej. W tym roku Wasilkowska wraz z Agnieszką Kurant reprezentowała Polskę na XII Biennale Architektury w Wenecji. Wraz z prof. Andrzejem Nowakiem jest autorką książki „Warszawa jako Struktura Emergentna”.

wykład III: Francisco Sanin (architekt, wykładowca, Medellin, Kolumbia)

Wykład poświęcony rozmaitym urbanistycznym i architektonicznym strategiom, opartymi o studiu przypadku jakim jest miasto Medellin w Kolumbii. Medellin jest trzy milionowym miastem, w którym burmistrz Sergio Farjado podjął się przeprowadzenia radykalnej reformy tkanki miejskiej, zarówno tej materialnej jaki mentalnej. Ten proces odbył się dzięki serii przeprowadzonych w małej skali, ale dobrze przemyślanych interwencji, takich jak budowa szkół publicznych, parków, centrów kultury i środków transportu. Te budynki i inne małe interwencje w tkankę miejską stały się przyczółkami szerszej politycznej i społecznej zmiany jaka zaszła w mieście. Inicjatywa ta została zauważona i doceniona, a w 2009 nagrodzona przez miasto Barcelona za najbardziej zrównoważony rozwój urbanistyczny. Wykład wskaże najgłośniejsze z inicjatywy urbanistyczne w Medelin oraz będzie próbował naświetlić jakie czynniki mogą zadecydować o ich skutecznym zastosowaniu gdzie indziej.

Francisco Sanin urodził się i wychował w Medellin w Kolumbii. Jest międzynarodowo uznanym urbanistą, teoretykiem i historykiem rozwoju urbanistyki. Wykładowca w Princeton, Architectural Association School of Architecture w Londynie, a obecnie jest związany z Syracuse School of Architekture w USA. Interesuje się miastami w stanie transformacji oraz eksperymentami społecznymi i urbanistycznymi, które pozwalają skutecznie poprawiać ich funkcjonowanie. Opracował między innymi w Seulu, Pekinie i Medellin.